تنهایی

می دانی!زمان زود می گذرد.چه فایده که روزی که او نیست بگویی آه مادری هم داشتم.مگر چند نفر مثل او داری که این گونه بی رحمانه رهایش کردی.مگر چه کارت کرده بود؟چه هیزم تری به تو فروخته بود؟ به جز عشق چه نسبت به تو داشت.حال که تازه به خود آمده ای چه فایده که با دلی پرخون به دل خاک رفت؟آری دگر دیر است.باید زودتر به یادت می آمد.بیایید قبل از اینکه دیر شود قدر خیلی ها را بدانیم که لطفی زیادی به ما کرده اند.درست است که حتی اگر تمام عمرمان را بگذاریم نمی توانیم آن زحمات را جبران کنیم،اما حداقل کاری که می توانیم بکنیم این است که تنهایشان نگذاریم.   ((علی خاکپور))

یک پاییز اندوه بر سرم می نشیند

یک آسمان شبنم در سپیده دم چشمانم موج می زند

یک اقیانوس شوق در من می خشکد

هرگاه به مومیایی کردن یادت در قلبم فکر می کنم   ((فرزانه عبداللهی))

بیایید نگذاریم یادمان در دل کسی مومیایی شود.